Wel of niet naar Mongolië ?

De dag van de reis met de trein was aangebroken, we stonden om half acht op. Om 10:00 moesten we op het station zijn. Hier kregen we onze paspoorten in ontvangst met daarin als het goed is het mongoolse VISA. Om 11:30 zou de trein vertrekken. 

We waren net begonnen aan ons ontbijt toen we een WeChat kregen (bij ons is dat een Wats app). Een WeChat van onze mongoolse VISA agent. Schrikken.....hij melde:  ' send me your trip'. Wat is dit nu? We werden erg zenuwachtig. Na wat WeChats gaf hij aan dat ons VISA pas in de namiddag in Beijing kon zijn. Nee! Het zal toch niet waar zijn. We moesten later gaan volgens de agent. Maar dat kon helemaal niet, we hadden voor de tweede keer trein kaartjes voor trein K3 naar Ulaanbaatar welke om 11:30uur zou vertrekken vanaf het station in Beijing. Er was geen andere trein mogelijk op deze dag. Tijdens ons WeChatten werden we niet veel wijzer dan dat onze paspoorten niet in Beijing waren en dat de courrier ze was vergeten. Omdat onze VISA agent geen enkel woord Engels sprak en we via de WeChat translate moesten  communiceren ontstonden er nogal wat onduidelijkheden. We namen contact op met iemand van onze reis organisatie in China (waarbij we onze transmongolie express reis hebben moeten cancelen). Deze man sprak  in ieder geval Engels. Hem vroegen we om te telefoneren naar de VISA agent. Hij koppelde aan ons terug dat onze paspoorten aan de grens met Mongolië waren  in het plaatsje Erenhot waar de trein stopt om dan door te gaan naar Mongolië. Maar zonder paspoort konden we niet in de trein. Onze agent zal ons op het station opwachten en proberen ons op de trein te krijgen. Lukt dat niet dan moeten we met een taxi naar Erenhot. Als we op het station zijn praat onze agent met de controleurs op het station. Na een halfuur lullen als brugman krijgt hij het voor elkaar dat we met een kopie van onze paspoorten met de trein mee kunnen. Op het station in Erenhot krijgen we dan onze paspoorten. De hele treinreis naar de grens blijven we in spanning. Is het wel zo dat ons paspoorten daar zijn? Onze agent stuurt een WeChat met daarin de foto's van onze paspoorten met VISA. Dat gaf weer iets meer vertrouwen. Maar na alles wat er reeds is gebeurd zijn we er niet gerust op! We komen laat in de avond aan in Erenhot, ondertussen communiceren we via WeChat waar onze paspoorten blijven want ondertussen begint de douane met de controle! Echter de douane beambte drukte ons de paspoorten in de hand. Yes, we hebben ze! Met daarin het VISA. De beambte komt even later terug om de paspoorten in te nemen voor de controle. Wat je noemt is dit dus op de valreep.......Buiten de trein staat een oudere vrouw te zwaaien. Ze wil graag het geld voor het visum ontvangen. Met veel plezier overhandigen we dat geld aan haar. Phoe, wat een opluchting. Ondertussen wordt er in 3 uur een onderstel verwisseld van breed naar smal spoor. Middernacht 2:00  vindt de douanecontrole plaats van Mongolië. Toen ook dat was afgehandeld rond 3:25 konden we eindelijk gerust gaan slapen. We deelden de cabine met 2 dames. Een Canadese en een Italiaanse. Beide werkzaam als internationaal Teacher in Zuid Korea. We hebben het met ons vieren heel gezellig gehad. Kaartspellen gespeeld, een biertje gedronken aan de Mongoolse grens om onze goede paspoortafloop te vieren. Tot de volgende ochtend 9:00 uur hebben we onze nachtrust proberen te pakken. We werden wakker en zagen de eerste Weidse Mongoolse landschappen. Niemandsland......maar de Mongoolse big five waren snel gespot. Paard, kameel, geit, schaap en koe! Ook de Ger (Nomadentent) kwam snel in beeld. Het was een prachtige reis met de trein, vele foto's geschoten van de verschillende landschappen, de nomadenfamilies en de trein. Helaas gebeurde er toen een ongeluk. De hete thee viel over het been van de Canadese medereiziger. Ze liep daarbij 2e graads brandwonden op. De hele reis koelen door het constant nat maken van Mirel slaapshirt om de pijn enigzins te verzachten. Toen we 's middags aankwamen in Ulaanbaatar moest ze gelijk door naar het ziekenhuis. Omdat ze niet ver weg zaten van ons questhouse hebben we haar in de avond nog even opgezocht. In het ziekenhuis is alles schoongemaakt en gedesinfecteerd ( in de trein is het behoorlijk smerig) . Ze kreeg bandages, zalf, pijnstillers en tape die haar gedurende de trip in Mongolië moeten beschermen. We brachten haar een klein presentje om het leed te verzachten wat heel erg werd gewaardeerd. We wisselden onze contactgegevens uit en namen afscheid. Wij hebben vervolgens eerst onze trip door Mongolië gepland, daarna vele miljoenen geld (tugrit) gepind en nagedacht wat we voor een week krimperen in de woestijn moesten meenemen en kopen. Daarna van onze eerste Mongoolse maaltijd genoten en dat viel eigenlijk best mee. Het werd een pasta achtige met vlees gevulde schotel en een salade met kip. Maar dit was nog in de moderne stad Ulaanbaatar. De toer door Mongolië wordt ons volgende verhaal......