Van de gebaande paden....

Meivakantie nu voor jullie! Fijne vakantie nog even... ook de Vietnamezen hadden vrij (liberation day), voor 4 dagen. Dat betekende overvolle verblijven, bussen en restaurants met smakkende Vietnamezen. Ons reisplan moest even worden gewijzigd want alles was volgeboekt. En....op tijd terug naar Hanoi voor de spannende onthulling ...wel of geen VISA China ? We reisden naar Ninh Binh, in het dorpje Tam Coc......daar waar de oude mannetjes op Ho Chi Min willen lijken (baardje en snorretje) en de vrouwen rondlopen in het lijken wel gekleurde pyjama's of onecies. We verblijven er in een homestay. Absoluut geen luxe, maar we hebben gekozen om van de gebaande paden af te wijken naar het platteland. De buffels, geiten, hanen, enz. lopen hier op straat en de vrouwen en kinderen zie je er mee aan de wandel. Engels ? Nee, in deze taal communiceren lukt hier niet. Lang leve Google Translate ! Wat je overal moet betalen is nooit zeker, wel spreken (schreeuwen) ze hier met bevelen naar elkaar. Ook naar ons, maar dat heeft meer te maken met de gebrekkige communicatiemogelijkheden. Het landschap bestaat hier uit karstgebergten met grotten tussen de enorme groene rijstvlaktes. Een boottoer die we maakten tussen deze gebergten en door grotten in de namiddag was dan ook erg mooi. Het verhaal erbij ook.....de dag ervoor fietsten we rond en kwamen we bij mannen die aan de thee zaten aan de praat en dronken een kopje lotus thee mee. Een vrouw uit het dorp bood ons aan om in de namiddag met haar mee te gaan voor een rondvaart zodat we niet via 'de Company' tickets hoefden te kopen. Goed voor haar en voor ons en...niet druk op de vaarroute ! Haar dochtertje had de volgende dag de boot naar een afgelegen plekje geroeid en voor we instapten moesten we even goed checken of de politie niet in de buurt was en toen......1,5 uur genieten terwijl de vrouw roeide met haar voeten. Op de fiets bezochten we een grot tempel en de Bai Binh pagoda. Daar genoten we van het uitzicht vanaf het gebergte. Een mooie klim/klautertoer naar boven op handen en voeten met als beloning een super uitzicht over het karstgebergte. Vanuit Ninh Binh pakten we de locale bus naar Mai Chau.......ja, de locale bus.....altijd weer een belevenis. Ook deze bus deed dienst als vrachtwagen, pakketdienst service en personenvervoer. Onderweg kwamen er 3600 eieren, roldeuren en stalen rails van 3 meter uit en zakken vol met ?? uit. De bus reed met nog geen 20 km. per uur. Het bleek dat hij onderweg wilde kunnen stoppen voor mogelijk meer klanten. Dit keer duurde de rit dan ook 4 uur langer dan verteld.....en.....dan moet je wel eens nodig plassen. Niemand spreekt een woord Engels, maar met de nodige humor en een plaatje van een boom stopte de chauffeur bij bosjes. Poeh dat lucht op.....en de medepassagiers hadden de nodige lol! 
En toen kwamen we in Mai Chau in het donker ondertussen. Het blijft bijzonder maar de motor- taxi's brachten ons weer naar ons verblijf. Oei, waar kwamen we terecht ? Slapen in een paalwoning. De eigenaar maakte een diner voor ons en de volgende dag zagen en ontdekten we waar we terecht waren gekomen. Berglandschappen rijstvelden, paalwoningen en het traditionele weefwerk van de bergstammen zie je hier overal. Het gebied van de 'white Tai' noemen ze het. We hadden het verblijf voor 2 nachten geboekt, meer was niet mogelijk via de booking site. In het dorpje ontmoeten we Ahn. Een jonge Vietnamese jongen met wie we een klein beetje konden communiceren. Via de translate app heeft hij ons heel vriendelijk geholpen met het zoeken naar een 'kamer' (slaapzaal) voor de volgende nachten. Ze slapen hier wel met 20 man op een zaal. Op een matrasje onder een klamboe in een open bamboe huis. Lawaaiig is het zeker en veel slapen konden we niet. Ook de honden, hanen, toeterende brommers en het nachtleven op straat bevorderde de nachtrust niet echt. De volgende dag zijn we op de scooter naar het bergdorp Moc Chau gereden. Zo'n 70 km. door de bergen. De rit er naar toe , maar ook het ontvangst in het dorp was super. We werden wederom enorm gastvrij ontvangen en uitgenodigd om bij een familie te lunchen. Super gezellig en praten via de telefoon..hihi...al snel was het laat. Onze tas werd volgepropt met fruitdrankjes en zelfgemaakte rijst/yoghurt/bramen toetjes. Echt super lekker! We kwamen niet weg voordat we nog wat fruit hadden gegeten en toen moesten we echt weer terug voor het donker werd. Natuurlijk moesten er eerst nog foto's gemaakt worden. Onderweg terug, super mooie uitzichten, theeplantages en traditioneel geklede bevolking lopend met de buffels of werkend op het land met grote rieten manden op hun rug. S ' Avonds in het dorp was het feest losgebarsten. Vele Vietnamese toeristen genoten van de barbecue maaltijden en de traditionele volksdansen. (Hetty, misschien ken je de bamboestokkendans wel ?) En toen werd het 2 mei. Terug naar Hanoi met de local bus. Dit keer een bus vol met......Vietnamezen! In de bus konden 20 mensen maar deze chauffeur kon er 45 meenemen. Er waren veel mensen die terug moesten naar Hanoi voor werk of studie. De chauffeur reed als een malloot en wij waren blij dat we zonder ongelukken op onze bestemming aan kwamen. De dag erop 8:30 uur stonden bij de ambassade van China op de stoep. Door de controle poort en wachten tot we naar loket 4 mochten. Dezelfde vrouw als bij de aanvraag zat achter het loket, maar nu een stuk vriendelijker. We kregen een briefje waarop stond waar we moesten betalen. Dus eigenlijk zijn we bijna in het bezit van! We nemen bus 34 naar het Deawoo hotel waar de ICBC bank is. Hier betalen we de "fee" in dollar. Valt eigenlijk best mee voor twee VISA's betaal je $60. Nu weer met bus 34 terug richting de ambassade en met een gestempeld briefje van het betalen naar loket nummer 5. 
Daar worden onze paspoorten overhandigd met daarin inderdaad het gewenste VISA. 
Zo , die is binnen...nu op naar de Russen. Hiervoor nemen we bus 34 nog maar weer eens. Het openbaar vervoer werkt prima en is niet al te duur. Je betaalt maximaal 7000VND voor een kaartje, dit is ongeveer 30 euro cent. We vragen de chauffeur of hij in de buurt van de Russische ambassade ons eruit wil laten. Niet veel later staan we naast de bus en lopen de straat in waar de ambassade is. Bij de hoofdpoort staat een soldaat die ons verwijst naar een smalle steeg. We lopen deze in en halverwege is een deur in de muur welke om het complex staat. We worden hier door een soldaat naar binnen gestuurd. Hier is een binnenpleintje waar we aansluiten in de rij wachtenden. Uiteindelijk zegt een Russin die in de rij staat, waar wachten jullie op? Gewoon naar binnen gaan. Binnen aangekomen zien we 2 loketten waar achter zich twee Russische dames bevinden. Na even wachten zijn we aan de beurt en de vrouw achter het loket controleert onze documenten. We krijgen te horen dat je een 90 dagen visum voor Vietnam nodig hebt om een Russisch VISA te kunnen aan vragen. Helaas we hebben er maar één voor 30 dagen. Geen aanvraag mogelijk. We gaan met bus 34 weer terug naar het oude centrum en lopen naar onze guesthouse. Daar overleggen we met het personeel over de situatie. We krijgen de tip om naar het hoofdbureau van de politie te gaan. Hier is een immigratie afdeling. Met een Uber taxi naar de 4,5 km verderop gelegen hoofdbureau. Daar is een vriendelijke goed Engels sprekende die ons te woord staat. Hij lijkt positief gestemd over de mogelijkheid. Even wat formulieren invullen. Maar hij moet het nog even voorleggen aan zijn meerdere. Deze strenge vrouw wijst hem terecht. Hij mag mededelen dat hij het niet mag. Alles moet via een travel agent. We krijgen van hem nog wel een telefoon nummer. Dat was het dan. Uitblazen op een stoeltje in de ontvangst hal. Wat nu.. Terug met de bus naar het centrum en naar het guesthouse. We laten het nummer door het personeel bellen en krijgen te horen dat verlenging van het VISA €120 per persoon gaat kosten. We staken nu onze pogingen en proberen het dan maar in Beijing te regelen. Wordt vervolgd!! Dat was deze dag in het kort....sorry, een lang verhaal maar vele van jullie hebben misschien vakantie ? 
Heel veel liefs! (Foto's volgen)